Димитър Талев

Тази нощ, в 02:30, за мен приключи една епоха... Талева. Завърших романа, който от самото начало на събрание съчинения оставих за накрая – „Хилендарският монах”. Талев го издава през 1962 година, точно две столетия след като отец Паисий (Пенко Баанов от село Банско) изписва финалното „Амин” на своята История. На няколко пъти исках да поместя в блога най-хубавата част от любовната история на Пенко и сляпата Сандра – девойката със златни коси и чуден глас. Или пък най-вълнуващата, когато открива пътя си и разбира какво трябва да създаде. Осъзнах че „най-хубава” или „най-вълнуваща” част няма. Най-добре, който иска, да прочете романа. За Талевите стандарти е роман-мъниче, но целият го нашарих с листчета, които отбелязват особено красивите мигове. Мисля че, все пак ще успея да избера нещо за Деня на Будителите. А когато падне първият сняг, ще публикувам най-красивата зимна приказка.

Признавам си, че не успях да се справя само с „Усилни години” и „На завой” – по-ранни произведения на писателя, в които, поне за мен, все още не е открил поразяващия си глас от Преспанската четирилогия, „Гоце”, „Самуил” или „Хилендарският монах”.

Остана ми да взема и останалите пет тома от събраните съчинения на „Захарий Стоянов”. В тях издателството ни среща с повести, разкази и  публицистика на Талев.

Ето как Димитър Талев, четен, защото изведнъж разбрах, че имам нужда от него, застана рамо до рамо с Блага Димитрова, Лев Н. Толстой, Федерико Гарсия Лорка и Габриел Гарсия Маркес. Не са степенувани, просто са заедно.

©Христиана Бобева, 2019

Снимка: https://bulgarianhistory.org/deset-citata-dimitar-talev/

Todos mis caminos llevan a García Lorca...

En serio. Tengo una publicación relacionada con mi estancia Erasmus en Cádiz (La telaraña de los recuerdos); durante este período también tuve la oportunidad de ver La casa de Bernarda Alba. Sigo escuchando el grito final de la actriz protagonista. Otra publicación nació de una granada que compré de la tienda (Canción Oriental); una tercera (La Aurora) la hice después de un concierto mágico al que asistí. La interpretación del poema me estremeció tanto… Volviendo a los raíces, uno de mis trabajos de curso en Poesía Española que más quiero hace comparación entre varios personajes femeninos del poeta granadino. Durante un paseo con mi hermano por el Mercado de Libros de Sofía, de repente algo capturó mi vista. Fue una edición rusa, de tapa dura, con las obras casi completas del poeta, junto con muchos dibujos suyos. El libro, junto con otra cosilla lorquiana, pueden verse en Herbarios. La lista sigue y seguramente se me olvida algo…

Me acabo de acordar también de un capítulo de “El Ministerio del Tiempo” en el que los protagonistas tenían una misión, relacionada con la Generación del ’27. Se hospedaron en la pensión de García Lorca y Buñuel, entre otros. El personaje de Rodolfo Sancho (Julián) tuvo la oportunidad de conocer a García Lorca (interpretado por Ángel Ruiz), justo cuando estaban preparando “La Barraca”. No les voy a contar su despedida, la pueden ver aquí. Es una escena elaborada a la perfección, escalofriante.

Ando demorando esta publicación hace mucho, porque ¡quiero decir tantas cosas! Y se me encoge tanto el corazón… Pero bueno, ya voy.

Esta vez todo empezó en los vestuarios de mi club de deporte, por una conversación con mi entrenadora. Ella llama Lora y en un principio pensé en titular la publicación “De Lora a Lorca”.

Lora me dijo que quería empezar de nuevo a estudiar español, porque tenía cierta base del bachillerato. Me pidió que le recomendara páginas web o materiales de lectura interesantes. Al volver a casa me puse en ello de inmediato. Una de las cosas que encontré fue la revista de enseñanza Punto y Coma. Me pareció interesante y me descargué el ejemplar gratuito al móvil. Se quedó allí hasta un día en el que iba a recoger una amiga de su trabajo, pero llegué media hora antes. Estaba aburrida y de repente me acordé de la revista que tenía conmigo. ¡Viva la tecnología! Empecé por el apéndice de temas y… ¡había varios artículos relacionados con un poema de García Lorca!

El poema era “Pequeño Vals Vienés” (Poeta en Nueva York, 1929). El artículo principal presentaba diferentes variantes de canciones que se habían hecho a base del poema. En primer lugar, era la Take This Waltz de Leonard Cohen. El vídeo de la canción fue filmado en Granada y en la casa de García Lorca. Me impresionó mucho, porque encima de todo, era un poema que no conocía. Un par de semanas después seguía escuchando sólo a Leonard Cohen. Mi búsqueda constante de cosas relacionadas con él me llevó a su discurso por el premio Príncipe de Asturias de 2011. Al verlo, con toda mi humildad y respeto hacia él, me di cuenta de que tenemos una cosa en común – ambos llevamos a García Lorca muy dentro del corazón, sólo que él compone canciones y con cada una rinde homenaje al poeta, mientras que yo, de tanta emoción, apenas puedo escribir una publicación en mi blog.

Sin embargo, hay una interpretación del poema que me estremece de una manera mucho más fuerte: la de Enrique Morente, claro, y aquí viene mi punto final. Les recomiendo escucharla viendo el vídeo, con fotos de García Lorca y su familia. Cada vez que me la pongo, se me rompe el corazón. 

© Hristiana Bobeva, 2019

Autor - anónimo. Fererico García Lorca, Huerta de San Vicente, Granada.
Fuente.